1)

(ինի) [գոյական]
1. Հայկական այբուբենի 11-րդ տառը՝ առաջնային շարքի վերին բարձրացման ոչ շրթնայնացած ձայնավոր հնչյունի և համապատասխան հնչույթի գրային նշանը:
2. Իբրև թվական՝ 20, 20-րդ:

2)

Գրաբարյան նախդիր, որ արդի հայերենում մեծ մասամբ գործածվում Է քարացած կապակցությունների մեջ, բայց իմաստային որոշ առումներով այժմ զգալիորեն կենսունակ Է դառնում: Ձայնավորից առաջ սովորաբար փոխարինվում Է հ-ով, որ ծագում Է գրաբարյան յ-ից (Տե՛ս Հ (3): Արդի լեզվում, ոչ քարացած կապակցությունների մեջ, առավել կենսունակ նշանակություններն են՝
1. Նպատակային իմաստով՝ համար, իբրև: Ի խրատ: Ի տնօրինություն: Ի գիտություն: Ի ղեկավարություն: Հուրախություն:
2. Շարժման ուղղության իմաստով՝ դեպի: Ի քեզ:
3. (ժողովրդական) Հանգման իմաստով՝ մինչև: Ձորն ի բերան: Մինչ (մինչև) ի տուն:

3)

Տե՛ս
Իհ: