ձայնորդի, [գոյական] (լեզվաբանություն)
1. Այն հնչյունները, որոնց մեջ ձայնը գերակշռում Է աղմուկի համեմատությամբ:
2. Այն ձայնեղ բաղաձայնները, որոնց մեջ գերակշռում է ձայնը՝ աղմուկի համեմատությամբ: Լ, մ, ն, ռ, ր, յ ձայնորդիներ են:
3. Տե՛ս Սոնանտ:
4. Տե՛ս Ձայնածավալ:
5. Տե՛ս Կամերտոն:

գ. 1. (լեզվբ.) Սոնանտ: 2. (երժշտ.) Կամերտոն:

ի 1. (երժշտ.) Диапазон. 2. Камертон. 3. (լեզվբ.) Сонорный, (звук).