ուղտի, [գոյական]
1. (կենդանաբանություն): Մեկ կամ երկու սապատ ունեցող խոշորամարմին որոճող կենդանի:
2. (փոխաբերական) Խիստ ոխակալ՝ քինոտ՝ հիշաչար մարդ:

(կենդանաբանություն)
Շավառն (հնացած), մալախ (արու), նառ (առջևից գնացող):

ի Верблюд. ◊ Այդ Ուղտը մեր դռանն էլ կչոքի что в людях ведётся, то и у нас не минется. Ուղտը ինչքան էլ սատկի՝ կաշին էլի մի իշաբեռ կլինի высохло море, а всё не луже брат. Ուղտի ականջում քնած рохля, растяпа. Ուղտի խաղը կամուրջի վրա կբռնի нашёл время дуреть. Ուղտին ասին՝ վիզդ ինչու է ծուռ, ասաց՝ իսկ ինչս է դուզ очень много недостатков. Ուղտի ոխ бешеная злоба. Ուղտի պոչ нечто неизменяющееся. Ուղտի համառություն ослиное упрямство. Լուն ուղտ շինել из мухи делать слона.