զուգաճորդի, [գոյական] (բանաստեղծական)
Մի բանի հետ միասին աճած՝ աճելով միացած մաս: Կանգնել եմ ամուր քարափի վրա... կարծես թե նրա զուգաճորդն եմ ես (Հ. Սահյան):