1)

Տե՛ս
Իք, իքը:

2)

[դերանուն]
(ինքն), իր, իրեն, իրենից, իրենով, իրենք, իրենց, իրենցով, երրորդ դեմքի անձնական դերանուն, որի առաջին և երկրորդ դեմքերը ունեն միայն եզակի և հոգնակի ուղղական հոլով՝ ինքս, ինքդ, ինքներս, ինքներդ:

Գործածվում է՝
1. Համապատասխան դերանունների փոխարեն՝ համապատասխան դեմքերով: Ինքս կգամ և կստուգեմ: Ինքդ գնա՛ տես:
2. Գոյականների կամ անձնական դերանունների հետ՝ ցույց տալով այն անձը կամ առարկան, որը անձամբ, անմիջականորեն մասնակցում Է գործողությանը: Նա ինքն է ամեն օր շուկա գնում: Հայրը ինքն է զբաղվում որդու ուսման հարցով:
3. Ցույց տալու համար այն անձը կամ առարկան, որ մասնակցում Է գործողությանը առանց ուրիշի օգնության կամ միջամտության: Նա ինքն Էր ամեն առավոտ հավաքում անկողինը, մաքրում սենյակը, նախաճաշ պատրաստում:
4. Ցույց տալու համար, որ գործողությունը տարածվում Է նաև տվյալ անձի կամ առարկայի վրա (հաճախ Էլ բառի հետ): Երբ բոլորն սկսեցին բացահայտորեն խոսել պատերազմի հնարավորության մասին, նա հիշեց որ ինքը այդ մասին շատ է մտածել:
5. Ցույց տալու համար անձի կամ առարկայի կարևորությունը՝ նշանավորությունը: Նրա հետ խոսում էր ոչ թե սպարապետը, այլ ինքը՝ թագավորը:
6. Գործածվում Է գոյականի փոխարեն, երբ նրա անունը չեն ուզում տալ: Որդին հոր մասին խոսելիս երբեք անունը չէր տալիս, այլ միշտ ասում էր ինքը. - ինքը խոսեց, ինքը եկավ և այլն:
7. Հատկանիշ ցույց տվող գոյականների հետ գործածվում Է մարմնացած, կատարյալ նշանակությամբ: Եթե տեսնես նրան, կասես ահավսաիկ ինքը՝ աստվածությունը:

դ. Сам․ ◊ Ինքն անձամբ сам лично. Ինքն իր գլխի տերն է сам себе хозяин. Ինքն իր գլխու самовольно. Ինքն իրեն сам собой. Ինքն իրեն կորցնել растеряться, потерять голову. Ինքն իրեն հավաքել подтянуться, собраться (с мыслями и т. п.). Ինքն իրեն հաշիվ տալ давать себе отчёт (в чём-либо). Ինքն իրեն ուտել нервничать.