ինքնակալի, ինքնակալներ, [գոյական, ածական]
1. Բացարձակ իշխանության տեր, միահեծան տիրակալ, միապետ:
2. [ածական] Նույնն Է՝ Ինքնակալական:
3. (փոխաբերական) Բռնակալ, բռնապետ:
4. (փոխաբերական) Ինքնիշխան, ազատ: Անոնք կրնային դառնալ բանաստեղծի ինքնակալ ձեռքեր (Վ. Շուշանյան):
5. (փոխաբերական) Ինքնուրույն, անկախ: Ահա ինքնակալ ժողովուրդ հայոց (Ե. Չարենց):

ա. գ. 1. Միապետ, վեհապետ, միահեծան խվտոկրատ): 2. Բռնակալ, բռնապետ, տիրակւպ: 3. Ինքնիշխան, անձնիշխան:

1. գ. Самодержец. 2. ա. Самодержавный. 3. ա. Самостоятельный, независимый.