իրավունքի, [գոյական]
1. Միայն եզակի - Պետության կողմից սահմանվող ու պաշտպանվող և հասարակական հարաբերությունները կարգավորող իրավական նորմաների ամբողջությունը, որ արտահայտում է տիրող դասակարգի կամքն ու շահերը:
2. Հասարակության կառուցվածքի, կյանքի ու գործունեության այս կամ այն բնագավառին վերաբերող՝ պետության օրենքների ու որոշումների ամբողջությունը: Քաղաքացիական իրավունք: Հողային իրավունք:
3. Իրավական նորմաների օրենսդրական արտահայտությունն ուսումնասիրող գիտությունը, ինչպես և առանձին գիտակարգերը: Քրեական իրավունքի դասընթաց:
4. Մեկին մի՝ բանի տրված ազատություն, գործելու հնարավորություն, որը երաշխավորվում է պետական կամ այլ կարգի օրենքներով ու որոշումներով: Սոցիալական ապահովության իրավունք:
5. Պաշտոնական թույլտվություն՝ արտոնություն որևէ կարգի պարտականություններ կատարելու, որևէ բանով զբաղվելու, որևէ պաշտոն գրավելու ևն: Դատարանի վճռով նա զրկված է առևտրի ցանցում աշխատելու իրավունքից:
6. (նոր, խոսակցական) Ավտոմոբիլ՝ մոտոցիկլետ ևն վարելու իրավունքի փաստաթուղթ, վարորդական իրավունքի փաստաթուղթ: Տեսուչը խլեց նրա իրավունքը և պարտավորեցրեց ներկայանալ ավտոտեսչություն):
7. Որևէ ձևով գործելու ազատություն՝ արտոնություն: Նա շատ մեծ իրավունքներ է բանեցնում:
8. Հիմք, օրինական պատճառ, հիմունք: Լիակատար իրավունք ունենք այդպես մտածելու:
9. Թույլտվություն, արտոնություն: Առանց իրավունքի սենյակս չմտնեք (Ստ. Սալխասյանց):
10. Այն, որին տիրանալու՝ ունենալու իրավասու է մեկը: Անպիտան աշխարհ, որ թումբ ՝ դնում իրավատերի և նրա արդար իրավունքի մեջ (Շեքսպիր):
11. (ժողովրդական) Վարձ վարձատրություն կամ բաժին, որ օրինական կերպով հասնում է մեկին:
12. (ժողովրդական) Արդարություն:
13. (ժողովրդական, հնացած) Ընդունված կարգ՝ սովորույթ:

(Իշխանություն, իրավասություն, իրավություն (6նց.): Օրենք:

ի Право. ◊ Իրավունք առնել получить право. Իրավունք բանեցնել распоряжаться. Իրավունք համարել считать себя вправе. Իրավունք տալ разрешить. Իրավունք ունենալ иметь право.