[գոյական]
1. Հինգ արտաքին զգայություններից մեկը, որ տալիս Է ձայնի ընկալում, լսելու ունակություն՝ կարողություն:
2. Լսելիքի նրբություն՝ սրություն:
3. Լսելու գործարան, ականջ:
4. Լսելը:

գ. է. Տես Լսելիք, Ականջ: 2. (երժշտ.) Ձայնընկալում:

թյան Слух. ◊ Նուրբ լսողություն тонкий слух. Լսողություն դառնալ обратиться в слух. Լսողությունը սրել՝ լարել напрячь слух.