խաղալիքի, [գոյական]
1. Երեխաների խաղալու իր՝ առարկա՝ սարք ևն:
2. (փոխաբերական) Հաճույքի՝ բավականության՝ թեթև զբաղմունքի առարկա: Գիրքն Էլ նրա համար խաղալիք է միայն:
3. (փոխաբերական) Որևէ մեկի հլու կամակատար, քմայքների ու քմահաճույքների առարկա: Մարդը խաղալիք Է կնոջ ձեռքին:
4. (փոխաբերական) Անսովոր չափով փոքր կամ տվյալ մարդու համար շատ փոքր գործիք՝ իր ևն: Հսկա գուրզը նրա համար խաղալիք Էր:

գ. Զվարճալիք: || Մազատ (հզվդ.):

ի Игрушка.