[գոյական]
1. Պայթելու՝ որոտի ևն սուր և ուժգին ձայն:
2. Ճեղքվելու՝ ճաքելու սուր ձայն:
3. Ճայթելը, ճայթեցնելը (1, 2):
4. (մասնագիտական) Պայթուցիկ նյութի վայրկենական բռնկում՝ հարվածի, ցնցման կամ մի ուրիշ նյութի պայթման ազդեցությամբ (դետոնացիա):

գ. Պայթյուն, պայթում, բոմբյուն, շառաչյուն, ճարճատյուն, ճայթմունք, ճայթոց:

ի 1. Взрыв. 2. Раскат.