օրենքի, [գոյական]
1. Իրավաբանական իմաստով՝ պետական իշխանության գերագույն մարմնի՝ սահմանված կարգով հրապարակված և բարձրագույն իրավական ուժ ունեցող ակտ, որ արտահայտում է տիրող դասակարգի կամքը:
2. Սովորական իմաստով՝ բարձրագույն իշխանության կողմից սահմանված բոլորի համար պարտադիր կանոն՝ կարգ:
3. Անառարկելի կարգադրություն՝ հրաման՝ հանձնարարություն: Պետի կարգադրությունը նրա համար բարձրագույն օրենք Էր:
4. Բոլորի կողմից ընդունված կարգ՝ կանոն: Նա դավաճանել էր հյուրասիրության օրենքին:
5. Որևէ գործի՝ գործընթացի ևն մեջ ընդունված կամ համապատասխան որոշումով հաստատված հիմնական կանոն՝ կարգ, կանոն: Մրցության՝ մրցանակաբաշխության օրենք:
6. (անհանձնարարելի) Կանոն: Ուղղագրական՝ քերականական օրենք:
7. Երևույթների միջև օբյեկտիվորեն գոյություն ունեցող անհրաժեշտ կապ, պատճառի ու հետևանքի միջև գոյություն ունեցող ներքին էական կապ:
8. Նույնն է՝ Օրինաչափություն:
9. (փոխաբերական) Թելադրանք, մղում: Սրտի օրենք:
10. (հավաքական) Պետության կողմից ընդունված օրենսդրական նորմաների ամբողջությունը, օրենքներ: Սովետական օրենքը ապահովում է անձի անձեռնմխելիությունը, աշխատանքի իրավունքը, խղճի ու մամուլի ազատությունը:
11. (հնացած) Կարգ, եղանակ:

գ. 1. Կանոն; Օրինագիծ: Կարգ, հրահանգ, պատվիրան: 2. Ծես, սովորություն, սովորույթ, ադաթ: 3

անօրինություն, ապօրինություն

ի Закон. ◊ Օրենքը զանց առնել игнорировать закон. Օրենքը ոտնակոխ անել растоптать закон. Օրենքի դիմել прибегнуть к закону. Օրենքի մարդ 1) судейский, 2) законник, буквоед. Օրենքից դուրս вне закона. Օրենքով по закону.