(լեզվաբանություն)
Բառիմաստի պատմական փոփոխություն, որի հետևանքով բառի հին իմաստի պահպանման հետ նրան տրվում է նաև նոր իմաստ (իմաստներ) կամ մեծանում է բառիմաստի ծավալը (օրինակ՝ սուր բառն սկզբնապես նշանակել է կտրող գործիք, իսկ հետագայում ստացել է նաև՝ հատու նշանակությունը, ապա՝ զգայարանների (աչքի, լսողության, հոտառության) զգայելու բարձր աստիճան ունենալը):