պատրիարքի, [գոյական]
1. (եկեղեցական) Քրիստոնեական եկեղեցու հոգևոր բարձրագույն աստիճանավորի տիտղոսը:
2. Հայոց եկեղեցում՝
ա) Ամենայն հայոց կաթողիկոսը (ծայրագույն պատրիարք):
բ) Երուսաղեմի սուրբ Հակոբա վանքի ավագ եպիսկոպոսը:
գ) Կոստանդնուպոլսի հայոց եկեղեցու ավագ եպիսկոպոսը:
3. (փոխաբերական) Որևէ բնագավառի ամենահեղինակավոր՝ ամենանշանավոր անձ, նահապետ:

գ. (կրոն.) Հայրապետ, հովվապետ, եպիսկոպոսապետ, կաթողիկոս ԷԲւայկականյ, մւիտրոպոլիտ 7Հունադավան), պապ 1կաթոլիկ1:

ի (եկեղ.) 1. Патриарх. 2. Католикос.