դատավճռի, [գոյական]
1. (իրավաբանություն) <<Առաջին ատյանի դատական վճիռը, որ կայացվում է դատական նիստում քրեական գործով ամբաստանյալի մեղավորության կամ անմեղության և նրա նկատմամբ պատիժ կիրառելու կամ չկիրառելու հարցով>> (ՀՍՍՀ քրեական դատավարության օրենսգիրք):
2. (փոխաբերական) Որևէ ժողովի՝ հավաքույթի՝ կազմակերպության ևն որոշումը: Դավադիրների դատավճիռը պետք Է ի կատար ածեր անծանոթ երիտասարդը:
3. (փոխաբերական) Առարկություն չթույլատրող գնահատություն՝ կարծիք՝ վճիռ: Եվ դու՛, հայրենի՛ք, լսում եմ արդեն, կարդում ես ահեղ քո դատավճիռ (Հ. Հովհաննիսյան):
4. (փոխաբերական) Այն, ինչի մեկը կամ մի բան դատապարտվել է, անխուսափելի վիճակ՝ եղելություն՝ լինելիք վախճան: Պատմությունը կապիտալիզմին մանվան դատավճիռ Է տվել (Կ. Ռյուկման):

գ. (իրավ.) Դատաստան, պատիժ, (հզվդ.) դատակնիք, դատագրոլթյուն, հետկար (հնց.):

վճռի 1. (իրավ.) Приговор, вердикт, решение (суда). Արդարացման դատավճիռ оправдательный вердикт. Մեղադրական դատավճիռ обвинительный приговор. Դատավճիռ կայացնել՝ հանել вынести приговор. 2. (փխբ.) Суждение, оценка.