[գոյական] (հնացած)
1. Հին հունական մատերիալիստ ու աթեիստ էպիկուրի փիլիսոփայական ուսմունք:
2. Այդ ուսմունքի աղավաղումով ծագած աշխարհայացք, որի հիմքն է կազմում զգայական բնազդների բավարարումն ու անձնական բարեկեցությունը:
3. (փոխաբերական) Զգայական բավականությունների՝ հաճույքների ձգտում, փափկակյաց կյանքի ձգտում՝ հակում:

թյան Эпикуреизм, Эпикурейство.