ծխի, [գոյական]
1. Որևէ բան այրվելիս առաջացող մանր պինդ մասնիկների և գազանման նյութերի զանգված, որ օդ է բարձրանում:
2. (փոխաբերական) Տնտեսություն, ընտանիք:
3. (փոխաբերական, պատմական) Տնտեսությունը որպես հարկման միավոր:
4. Եկեղեցական ստորին կազմակերպություն, որն ուներ իր եկեղեցին ու հոգևոր հովիվը և հավատացյալներին միավորում էր ըստ տարածական սկզբունքի:
5. (եկեղեցական) Ընտանիք՝ տնտեսություն ծխատեր քահանայի նկատմամբ:
6. (փոխաբերական) Սերունդ, շառավիղ:
7. Ծխախոտ ծխելը: Ծուխն ու խումն թոդեց (Ավ. Իսահակյան):
8. (փոխաբերական) Ցնորք, անիրական՝ ցնդական բան: Ծուխ Է և ունայնություն աշխարհը, Սաադի (Ա. Բակունց):
9. (փոխաբերական) Կրակ (որպես շենության և կենդանության խորհրդանիշ): Ամեն մարդ մեռնելիս ուզում Է մի ժառանգ թողնել, որ միշտ իր ծուխը մնա:
10. (փոխաբերական) Գլորշի, շոգի: Ծուխն Էր ելնում ձիու ռունգերից:
11. (փոխաբերական) Ծխախոտ, ծխելու նյութ: Չիբուխը դատարկեց... նոր ծուխ լցնելու համար (Ավ. Իսահակյան):
12. (փոխաբերական) Մշուշ, մեգ: Ծուխը պատել Էր սարի կատարը:
13. [ածական] (փոխաբերական) Մշուշապատ, ծխապատ, սքողված: Ծուխ ու մութ Է բանը (Վ. Խեչումյան):

1) գ. Մուխ, մուր, ունջ, ձանձախարիթ, բունց (բրբ.) (թոնրքյ անոսր). մոլ, մուլ:

2) գ. 1. Երդ, ընտանիք, տուն, գերդաստան, (բրբ.) ծխերդիս, ծխերդիք: Համայնք: ժողովրդապետություն (հզվդ.): 2. (կրոն.) վիճակ, թեմ (կղերի):

ծխի 1. Дым․ Ծխախոտի ծուխ табачный Дым. 2. Двор․ 3. (եկեղ.) Приход. 4. (փխբ.) Потомство. 5. (փխբ.) Химера. ◊ Ծուխ դառնալ 1) сгореть, 2) исчезнуть, сгинуть, уничтожиться․ Ծուխ տալ 1) коптить, 2) окурить. Ծուխը կտրել՝ մարել 1) вывести род․ 2) уничтожить кого-либо, 3) տե՛ս Ծուխը կտրվել; Ծուխը կտրվել՝ հանգչել прекратить существование (о роде). Ծուխը չոքել окутать дымом. Ծուխ չի տեսել пороху не нюхал. Ծուխը գագաթից՝ քթից դուրս գալ остро переживать. Օջախի ծուխը մարել, տե՛ս Ծուխը կտրել: Մեկի ծուխը քամուն տալ 1) уничтожить (кого), 2) разорить очаг (чей). Ծուխ ու մուխ տալ окурить. Ծուխ կուլ տալ 1) глотать дым, 2) разжечь огонь.