կալվածքի, [գոյական]
1. Կալվածատիրոջ (թագավորի, իշխանի, վանքի և այլն) հողային շարժական և անշարժ
սեփականությունը:
2. (փոխաբերական) Հողային տարածություն:
3. (փոխաբերական) Որոշ հատկանիշով բնորոշվող տարածություն՝ վայր: Թո՛ղ այդ տիֆահոտ
ներքնակն ու գնա՛ լեռնային օդի կալվածքնե՛րն անտես (Գ. էմին):

գ. (պատմ., արտսՈմ.) Ագարակ, ստացվածք, տիրույթ, (հնց.) արտորայք, վիճակակալություն, մուլք (բրբ.):

ի Имение, поместье.