[գոյական]
1. (գրականագիտություն) Գեղարվեստական և հռետորական խոսքի կառուցման եղանակներից՝ միջոցներից մեկը, որ հիմնված Է իրար հաջորդող երկու կամ ավելի հատվածների (բանաստեղծական տողերի՝ տների ևն) սկզբից միևնույն բառակապակցության՝ բառի՝ հնչյունի կրկնության վրա, հարակրկնություն, անաֆորա (օրինակ՝ Գինի՛դ Է այն, որ չի վառվել մարդու օրում, Գինի՛դ Է այն, որ զուր հուզվել, բայց չի՛ վառել, Գինի՛դ Է այն, որ մարդ իր հետ վար Է տարել (Ե. Չարենց):
2. Խոսքի՝ բառերի՝ մտքի ևն կրկնություն:

գ. Կրկնություն:

թյան (գրկն.) Повтор.