ձիու, [գոյական]
1. Ձիազգիների ընտանիքին պատկանող միասմբակ ընտանի կենդանի, որ ծառայում է որպես բանող ուժ՝ հեծնելու, լծելու, բեռներ կրելու ևն համար:
2. Շախմատի քարերից մեկը, որ ձիու գլխի ձև ունի:

գ. Հովատակ, որձաձի, փահլ (հնց.) (որձ), զամբիկ, ճակ, ճայիկ, մատյան, մատակաձի, սարակ, զարմուհի (հնց.), մադիան (բրբ.) 1էգԼ զարմանի (սերունդ ստանալու համար) (էգ), նժույգ, արշավաձի, ռահվար (հեծնելու), գրաստ (բեռնակիր), երիվար, քոթալ. սեավ (գրբ.), (հնց.) ս:սա, անդրուար, անղրուվար (խոշոր), վարգաձի (կառքին լծված), բռչո (մանր), մտրուկ (դեռատի): II ճերմակ (սպիտակ ծի), աշխետ (շիկագույն ձի), մողոշիկ (մոխրագույն ձի), շառատ (թխակարմիր ձի), ճանճկեն (սև և ճերմակ), ճարտուկ (սպիտակ սևախայտ), կոստնտոտիկ (սպիտակախայտ ոտքերովյ, արաբիկ (արագընթաց). պաշո (սպիտակ), պաշ (ծածկ.), փոթո (բրբ.): Մատակախազ, մատակախանձ (չմալած), քածավարոտ, թաղամսավոր (մալած):

ու Лошадь, конь. ◊ Ձի խաղացնել джигитовать, вольтижировать.