շեշտի, [գոյական] (լեզվաբանություն)
1. Ձայնի ուժգնություն վանկի ձայնավորի արտասանության ժամանակ:
2. Այդ ուժգնությունը գրավոր կերպով արտահայտելու փշիկանման նշանը, որ դրվում է շեշտակիր ձայնավորի վրա:
3. Խոսքի ձայնային երանգ՝ իբրև որևէ վերաբերմունքի՝ զգացմունքի ևն արտահայտություն: Եղբայրը հանդիմանաթյան ուժեղ շեշտեր լսեց քրոջ ձայնի մեջ (Նար-Դոս):
4. (փոխաբերական) Որևէ բանի ներքին էությունը, ոգի, տրամադրություն:
5. [մակբայ] Շեշտակի:

գ. 1. (լեզվբ.) Շեշտանշան, շեշտանիշ: Շեշտադրություն; 2. Սաստ, թափ, ուժ, սաստկություն, (հզվդ.) վերասաստ, վերատպություն: 3. Տես Շեշտակի:

ի 1. (լեզվբ.) Акцент, ударение. 2. Знак ударения. 3. (փխբ.) Тон, нота, нотка, интонация. ◊ Շեշտը դնել (մի բանի վրա) акцентировать, делать акцент (на чём-л.).