[գոյական]
1. Ուխտի գնալը, որևէ ուխտով սրբավայր գնալը:
2. (փոխաբերական) Որևէ սրբագործված՝ նվիրական բանի (վայր, հուշարձան, անձ ևն) այցելելը: Երբ ես գնում Էի 3ասնայա Պոլյանա՝ Տոլստոյի թաղմանը ներկա գտնվելու, խորապես զգում Էի, որ այդ մի սրբազան պարտականություն Է, և այդ ուխտագնացությունը լցնում Էր իմ հոգին մի արտասովոր հուզմունքով (Վ. Տերյան):
3. (փոխաբերական) Մեծ բազմությամբ՝ շատ-շատերը որևէ տեղ՝ որևէ հետաքրքրական՝ նշանավոր տեղ դիմելը: Այն ժամանակ նկարիչների ուխտագնացության օբյեկտն Էին լեռնային արահետները հյուսիսային նահանգների ջունգլիներում (Մ. Վառնենսկա):

գ. (կրոն.) Ուխտավորություն, ուխ,տ:

թյան Богомолье, паломничество, странничество, пилигримство.