1)

[ձայնարկություն]
1. Ցավի բացականչություն՝ Ու՜ֆ, ա՜հ, ա՜խ նշանակությամբ:
2. Վշտի՝ ափսոսանքի բացականչություն՝ Ափսո՜ս, ավա՜ղ նշանակությամբ:
3. Կարեկցության՝ ցավակցության՝ խղճահարության բացականչություն՝ Ավա՜ղ նշանակությամբ:
4. Ողբի ժամանակ ասվող բացականչություն՝ Ա՜խ, վի՜շ վա՜շ նշանակությամբ:
5. Տագնապի՝ անհանգստության՝ հոգեկան հուզմունքի բացականչություն՝ Պա՜հ, օ՜հ նշանակությամբ:
6. Զարմանքի՝ տարակուսանքի բացականչություն՝ Մի՞թե, հա՞ նշանակությամբ:
7. Ուրախության բացականչություն՝ Ահա՜, հե՜յ նշանակությամբ:
8. Երկյուղի՝ վախի բացականչություն՝ Վա՜խ, ու՜ֆ նշանակությամբ:
9. Հեգնանքի՝ հանդիմանանքի բացականչություն՝ Ավա՜ղ, Է՜ նշանակությամբ:
10. Աղետի՝ չարիքի ազդարարման բացականչություն՝ Էհե՜յ, հե՜յ նշանակությամբ:
11. [գոյական] Բուի՝ ագռավի ևն չարագուշակ կռինչ:
12. (փոխաբերական) Սուգ, ողբ:

2)

[մակբայ]
Գործածվում Է ածականների ու գոյականների հարադրությամբ՝ ծաղրական իմաստով՝ Կեղծ, անարժան, վատ նշանակությամբ (օրինակ՝ վայ-գիտնական, վայ-ղեկավար):

գ. 1. Չարիք, աղետ, թշվառություն, փորձանք: 2. ծ. Աման: ծ

երան

ձ. Ай! Горе мне! Эх! Ахти! Эй! Ой! Ну! Беда! Горе! ◊ Վայ-քննադատ горе-критик. Վայ-աման-վայ ой, ой, ой! Վայ-վայ անել ныть, плакаться. Վա՜յ գլխիս՝ (իմ, քո, նրա) գլխին горе мне (тебе, ему)! Վա՜յ ինձ горе мне! Վայ էն ապրելուն будь неладна такая жизнь! Վայն եկել է մեզ տարել пришла беда, мы пропали. Վայ տալ горевать. Վայը տալ наказать. Ի՞նչ վայ տամ գլխիս куда мне деться? как мне быть? что делать? Հայ-հայը գնացել է, վայ-վայն է մնացել еле-еле душа в теле.