վանկի, [գոյական]
1. (լեզվաբանություն): Հնչյունաշարքի այն հնչյունը կամ հնչյունախումբը, որ արտաբերվում է օդի անընդհատ հոսքով և անջատվում է նույնպիսի միավորներից օդի հոսանքի դադարով կամ թուլացումով: 2. (հնացած): Արտասանություն, խոսք:
3. (փոխաբերական) Ձայն:

գ. (լեզվբ.) Հնչյուն, հնչում, հեգ, (հզվդ.) վանգ, սիղղոբա, փաղառաթյուն, փաղսա:

ի (քեր.) Слог. ◊ Բաց վանկ открытый слог. Փակ վանկ закрытый слог.