փառքի, [գոյական]
1. Պատիվ՝ հռչակ՝ համբավ, որ մարդ վաստակում Է իր լավ գործով՝ ստեղծագործություններով՝ գիտական վաստակով ևն:
2. Մեկի՝ մի բանի հասցեին ասված՝ գրված գովաբանություն՝ մեծարանք, փառաբանություն:
3. Պատիվ բերող հանգամանք, պատվավոր գործ՝ պաշտոն՝ երևույթ ևն:
4. Մեծ հեղինակություն:
5. Հանդիսավորություն, շուք:
6. Գործածվում Է որպես բացականչական բառ՝ կեցցե՜, պատիվ ու պարծանք նշանակությամբ: Փա՜ռք մեր հզոր հայրենիքին:
7. Պարծանքի առարկա: Ուկրաինա սիրելի... քո զավակները դարձան փառքը իրենց մայրերի (Սարմեն):
8. Մեծարանք, հարգանք: Մեծ էր փառքը հայրապետի, երբ նա մի որևէ տեղ էր գնում (Հ. Թումանյան):

գ. 1. Փայլ, շքեղություն, պերճություն, պերճանք, շուք, փառավորություն: 2. Պատիվ, հռչակ, թագ (փխբ.): 3. Պարծանք, քքվանք (հզվդ.): 4. (կրոն.) Գովաբ ան ութ յուն, փառաբան ո ւթյո ւն, օրհնանք, օրհնաբանություն: 5. (կրոն.) Մեծություն, զորություն (աստծու մասինյ:

անարգանք, խայտառակություն

ի 1. Слава. 2. Честь. 3. Торжественность, блеск. ◊ Փառք աստծո՝ աստծու слава богу. Փառք է роскошь (по сравнению с...). Փառք տալ славить, прославить. Փառք տալ ամենակալին՝ աստծուն՝ արարչին воздать славу всемогущему богу, создателю, всевышнему. Փառք ու պարծանք слава и честь. Փառքդ շատ (լինի) աստված слава, хвала тебе, господи. Փառքի պսակ венец славы. Փառաց ի փառս բարձրացնել курить, воскурить фимиам. Փառքով պսակել прославить. Ի փառս во славу.