[ածական]
1. Ոչ հաստատուն բնավորություն՝ կամք չունեցող:
2. Հաստատուն համոզմունքներ՝ կարծիքներ չունեցող, համոզմունքները՝ կարծիքները փոփոխող:

ա. Անհաստատամիտ, անհաստատակամ. թուլակամ, կամազուրկ, փոփոխական, անվճռական, հեղհեղուկ, հողդողդ, դյուրաթեք, շրջշրջուն, վարանաւփտ, (Հնց.) հողդողդամիտ, հեղամիտ, հեղաշրջակ, շեղա- թարո, մեղկ ախ որ հուրդ, նեղահավատ, սաղապ, (բրբ.) ժմժմի, վռակ, մորթոլոզ:

հաստատամիտ, հաստատակամ

ա. Непостоянный, изменчивый.