քուրմի, [գոյական]
1. Հեթանոսական կրոնի սպասավոր՝ քահանա:
2. (հազվադեպ, կրոնական) Կռապաշտների հոգևոր առաջնորդ:
3. (փոխաբերական) Որևէ բանի (արվեստի, գրականության, գիտության, քաղաքական գործունեության ևն) անձնուրացորեն նվիրված մարդ՝ գործիչ: Եվ նույնիսկ սոխակները, որոնք... մաքուր արվեստի քուրմն են, հաճույքով լսում Էին ասում (Մ. Գորկի):
4. (փոխաբերական) Որևէ չար՝ վնասակար բանի կույր գործիք: Իսկ հին քուրմերը պատերազմների նորից մահաբեր դավեր են նյութում (Գ. Բորյան):

1) գ. (կրոն.) Մոգ, մոգպետ, քրմապետ. սրբազանիչ. բոձու (բուդդայական), ձոնիչ ((յզվդ.), (հնց.) տաճարահարդար, տաճարւապետ, տաճարասպայյակ, կրակաքուրմ: Քահանա:

2) տես Խաղողենի:

ի Жрец.