օձիքի, [գոյական]
1. Հագուստի վզի մասի կտրվածքը:
2. Այդ տեղին կարած՝ հագցրած կամ դնովի մաս, որ պատում է պարանոցը:

գ. Փողպատ: || Կեղծօձիք (կեղծը. փոթօձիք, վակաս (փոթավոր1:

ի Воротник, ворот. ◊ Օձիք թափել, տե՛ս Օձիքն ազատել։ Օձիք թափ տալ выражать недовольство кем. Օձիքը բաց թողնել оставить в покое. Օձիքը բաց չթողնել схватить за горло. Օձիքը բռնել взять (брать) за горло. Օձիքից բռնել 1) пристать с ножом к горлу, 2) призвать к ответственности. Օձիքից կպչել молить, умолять. Օձիքն ազատել (մեկից) отделаться, избавиться от кого-, чего-либо. Իրար օձիք բռնել сцепиться.